کنارت اوج می‌گیرم، حواست نیست.

برخی روزها، اتفاقات و دارائی‌ها ارزشمندترین‌های زندگی‌ست.

هیچ چیزی در شأن‌شان نیست و هر اضافه‌ای تنها موجب آغشته شدن و آلودگی‌‌اش است، گاهی حتی کلام و واژه هم اضافه ترکیبی مزاحمی‌ست، به نگاه و سکوت باید بسنده کرد.

بیست‌وپنجم شهریورماه یکهزاروسیصدونودوسه

سرخوشانه
نور را جویم اندر این شب تار

…
بس بگفتم کو وصال و کو نجاح
برد این کو کو مرا در کوی تو

جست‌وجویی در دلم انداختی
تا ز جست‌وجو روم در جوی تو

خاک را هایی و هویی کی بُدی
تا نبودی جذب های و هوی تو

بیست‌و‌سوم مردادماه یک‌هزاروسیصدونودوسه

آنجا که دو اهل صحبت به هم رسند، یا مدهوشی است یا استغراق در یکدیگر.
مولانا

بیست‌و‌نهم تیرماه یک‌هزاروسیصدونودوسه

یا نور

یا نورَ النّور
یا منوّرَ النّور
یا خالق النّور
یا مدبّر النّور
یا مقدّر النّور
یا نور َ کلِّ نور
یا نوراً قبل کلّ نور
یا نوراً بعدَ کلّ نور
یا نوراً فوقَ کلّ نور
یا نوراً لیس کمثله نور.

جوشن کبیر، فراز 48.

لیلةالقدر، رمضان‌المبارک یک‌هزاروچهارصدوسی‌وپنج هجری‌قمری

بدیدم و مشتاق‌تر شدم.

نهم رمضان‌المبارک یکهزاروچهارصدوسی‌وپنج

عشق تو

عشق‌نامه شهرام ناظری سکوت عصر بهاری‌ام را دربرگرفته، برایم حال و روز ابوسعید ابوالخیر تداعی می‌شود آنجا که در خلوتش زمزمه می‌کرده:

دل جز ره عشق تو نپوید هرگز
جان جز سخن عشق نگوید هرگز

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد
تامهر کسی در آن نروید هرگز

چند وقتی است مدام این صفحه را باز می‌کنم و هربار از خودم می‌پرسم : خب چه حاصل از نوشتن؟

و صدایی در ذهنم می‌پیچد: درست است که نوشتن غایت نیست، اما نانوشتن ذهن را تحلیل می‌برد.